Alles begon met een ongelofelijk beeld van tienduizenden lichtjes dat ons tegemoetkwam toen we op 29 augustus landden in Accra. Wat een uitzicht... Ghana bij nacht!! Op het vliegveld kwamen meteen allemaal mensen op ons af die ons een taxi aanboden. We wisten niet wat ons overkwam, maar gelukkig zat er iemand van ons hotel met een bordje met onze namen erop achterin de hal. De eerste stap uit het vliegveld voelde als een warme douche, de luchtvochtigheid en de temperatuur waren enorm. Geen twijfel mogelijk... we zijn in Afrika aangekomen! De eerste weg waarop we reden verwarde ons wel, er was nauwelijks verschil met de wegen in Nederland. Totdat de auto een stuk langzamer ging rijden en al slingerend de steeds groter wordende gaten moest ontwijken en er uiteindelijk zelfs geen asfalt meer te bekennen was. We keken onze ogen uit. Langs de kant van de 'weg' viel van alles te zien... Kleine hutjes van hout, oude containers (waarvan wij ons afvroegen of mensen daar echt in wonen), overal Coca Cola kraampjes, reclameborden zo groot als hele huizen, een politieagent met geweer die controleerde wie er de wijk inging en veel opschriften met teksten als: 'In God we trust'. Aan het eind van de rit hebben we ons lekker laten overdonderen, de taxichauffeurs wilden graag een fooi voor hun gratis ophaalservice en natuurlijk hebben wij veel te veel gegeven. Maar goed, het was nog maar de eerste dag. In onze hotelkamer ploften we op ons bed neer, moe van alle indrukken, maar met een heerlijk gevoel... ons avontuur is eindelijk begonnen!

Toen we de volgende ochtend uit het raam keken waren we stomverbaasd ... wolken?? Waar is de zon, we zitten toch in Afrika?? Het regenseizoen lijkt verdacht veel op de grijze wolken in Nederland. We hadden met de vrouw van het hotel afgesproken om rond 7.30 uur te ontbijten. Toen we beneden kwamen vroeg ze: 'Are you ready for some coffee?', in koor antwoordden wij: 'Do you also have tea?'. De vrouw zei ons dat thee geen probleem was en dat we op onze kamer konden wachten totdat ze ons zou bellen. Met een groot vraagteken op ons hoofd liepen we terug naar onze kamer. Precies een kwartier later kregen we een telefoontje: 'Your breakfast is ready'. Zo gaat het hier dus blijkbaar!
Om 9 uur stond de taxi klaar om ons naar het busstation te brengen. Onze nieuwsgierigheid groeide toen we begonnen te rijden, waar zouden we uitkomen? De hutjes en containers van de vorige avond bleken winkeltjes te zijn. Op straat liepen verkopers met bakken vol spullen op hun hoofd en zagen we voor het eerst een vrouw met een kind in een doek op haar rug gebonden. Het verkeer was een chaos en de taxi's en busjes (trotro's) zagen er niet uit!

Een stad die nu al veel groter en drukker leek te zijn dan we hadden verwacht. Overal winkels, mensen die hun spullen op straat verkopen, auto's en taxichauffeurs die ons van alle kanten vroegen of ze ons mee konden nemen. Gelukkig hadden we al vervoer. Hanneke, die al 2,5 jaar in Kumasi woont en ons deze 5 maanden zal begeleiden, kwam ons ophalen. Het was meteen duidelijk dat zij haar weg hier al gevonden heeft. Met een paar gebaren had ze een taxi voor ons geregeld en natuurlijk betaalden we niet meer dan de gewone prijs. Onderweg lieten we alle indrukken op ons inwerken. We keken onze ogen uit! Het was allemaal nog zo onwerkelijk, net een film die voor je ogen wordt afgespeeld.
Het was fijn om bij het huis van Hanneke aan te komen waar we een week mochten blijven logeren. Van hieruit zouden we deze week Kumasi en het Ghanese leven leren kennen. We kregen een rondleiding door Kumasi met: een bezoek aan het paleis van de Ashantikoning, een enorme drukte op de markt, een oase van rust in het cultureel centrum en onze eerste rit in een trotro. Ook hebben we een enorme optocht meegemaakt van het Suikerfeest. Alle chiefs (stamhoofden) werden op wagens en paarden onder parasols door de stad vervoerd. De mensen liepen en dansten eromheen. Leuk om zo'n feestdag mee te mogen maken!

Op donderdag zijn we voor het eerst naar ons project gegaan. We werden meteen meegenomen in het hele proces van het project. 's Ochtends gingen we mee de straat op om straatkinderen te zoeken die met ons mee wilden naar het project. Ze verstonden geen Engels en meestal ook geen Twi (de meest gesproken taal hier) dus vertaalden de kinderen het voor elkaar van Twi naar de andere talen. Wij stonden erbij en trokken vooral veel aandacht met onze blanke huid. De kinderen werd uitgelegd dat het project probeert hen weer naar school te krijgen als ze voldoende motivatie tonen. De meest nieuwsgierige kinderen kwamen achter ons aan. Op het project werden zij geïnterviewd over hun achtergrond en reden dat ze op straat leven. De meeste kinderen komen hierheen omdat ze arm zijn en geld willen verdienen of omdat ze zijn weggelopen van huis omdat er iets was gebeurd waardoor ze bang zijn voor straf. Het kan dan alleen al gaan om het laten vallen van eieren! De kinderen die motivatie tonen door terug te komen naar het project kunnen hier les krijgen en ontspannen. Voor hen wordt geprobeerd contact te leggen met hun familie en hen naar school te laten gaan. Wanneer de familie niet voldoende geld heeft om school te betalen, wordt er door het project betaald wat nodig is. Na een interview te hebben meegemaakt, hebben we meegeholpen in de klas. 'S Middags was er een 'meeting' waar alle kinderen bij aanwezig moesten zijn. Elke donderdagmiddag wordt er een voor de kinderen belangrijk onderwerp besproken. Dit keer ging het over persoonlijke hygiëne. Er werd bijvoorbeeld uitgelegd hoe je jezelf moet wassen en hoe je een toilet gebruikt. Er waren kinderen bij die niet eens wisten hoe je een toilet moet doortrekken! Dit was best wel confronterend.

Die vrijdag was het project een halve dag open vanwege de zomervakantie. Daarom hebben we alleen 's ochtends meegeholpen in de les en hebben 's middags heerlijk op een bijzonder plekje kunnen bijkomen. We zijn naar het zwembad geweest!! Totdat we er waren konden we bijna niet geloven dat er een zwembad zou zijn. Het was heerlijk om te kunnen afkoelen en even uit de drukte van Kumasi te ontsnappen.

Zaterdag hebben we onze eerste introductie in de Ghanese keuken gehad. We mochten kijken en meedoen bij het fufu-stampen. Fufu is HET gerecht uit Ghana. Een dikke bol deeg van gestampte cassave en bakbanaan, die je eet met soep. En natuurlijk hebben we dit daarna gegeten op de enige echte Ghanese manier, met onze rechterhand. Ja... soep met onze handen!!

De volgende dag zijn we in onze eigen kamers ingetrokken. Superdeluxe met airco, een eigen badkamer en de stroom valt maar een paar keer per week uit :P Het voelt erg lekker om nu een eigen kamer te hebben, waarvan we langzamerhand echt ons eigen plekje maken. De buurt begroet ons heel hartelijk, overal waar we lopen worden we toegeroepen en begroet. Kinderen komen aanrennen met een enorme glimlach en roepen 'obruni, obruni, obruni!', wat 'blanke' betekend. Ze vragen hoe het met ons gaat en als we antwoorden wordt hun glimlach alleen maar groter!

Nu zijn we alweer een week verder, waarin we op het project 's ochtends hebben lesgegeven en 's middags lekker aan de slag zijn gegaan met muziekactiviteiten voor de kinderen.

We beginnen ons plekje te vinden en aan het leven hier te wennen. Maar Ghana blijft ons steeds verrassen, we zijn nog lang niet uitgekeken!!

Lieve groetjes,
Mareike en Sarah

PS: Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor de mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.