We zijn zeker nog lang niet uitgekeken zeg!! Wat valt er veel te beleven... We hebben ondertussen flink wat meegemaakt en het wordt dus wel weer tijd voor een update van de blog. Maar allereerst, ontzettend bedankt voor alle leuke reacties!! We vinden het erg leuk om te horen dat iedereen zo enthousiast is om ons te volgen en dan hebben we ook nog allemaal super lieve berichtjes gekregen, dank je wel!!

Naast het dagelijkse Ghanese leven, wat natuurlijk een avontuur op zich is, hebben we nu twee reizen gemaakt, waar we jullie hieronder alles over zullen vertellen...

Ons eerste avontuur begon een paar weken geleden op vrijdag in de trotro op weg naar Nkoranza, een stukje ten Noorden van waar wij zitten. Met een invasie van 7 obroni's hebben we een trotro overvallen. De anderen wisten niet wat hen overkwam: 'de helft van de trotro was blank!! En ze kletsten ook nog eens erg veel en luid!!' Na een tijdje werd ons vriendelijk gevraagd wat zachter te zijn, want er was één man die zijn rust nodig had (op het moment dat hij uitstapte, brak de chaos weer los, maar nu deden ook de Ghanezen gezellig mee).
We kwamen aan in Nkoranza bij het trotro-station toen het al donker begon te worden. Alle taxichauffeurs wilden ons een ritje aanbieden, maar we hadden gehoord dat het maar 10 minuten lopen zou zijn naar het Hand in Hand project waar we overnachtten. Een van ons had instructies gekregen hoe ze moest lopen: 'vanaf het station rechts, bij het benzinestation links en dan bij de rotonde rechts en dan was het project achter het ziekenhuis.' Best wel gek om in een vreemde plek zelf de weg te zoeken met zo weinig informatie. De weg bleek langer te zijn dan we hadden verwacht, maar met al die vriendelijke Ghanezen en vragen kom je er altijd.

Na een heerlijke nacht slapen en een douche onder de blauwe hemel (met een zonnetje erbij!!) gingen we op weg om twee taxi's voor de hele dag te regelen. We spraken met hen af om eerst naar Boabeng- Fiema en vervolgens naar Kintampo te gaan. Met een hoog tempo reden we over de grote weg, maar na een tijd werden de wegen slechter en moesten de taxi's steeds meer alle gaten in de weg en dikke lagen modder ontwijken. En toen gebeurde het.. onze taxi's stopten om een vrachtwagen voorbij te laten en de chauffeur riep ons toe dat de straat hierna alleen nog slechter werd, dus dat we beter een andere weg konden nemen. Links zagen we een smal weggetje de bush ingaan. 'Nou ja, ze zullen wel weten waar ze aan beginnen!', dachten we nog. De eerste taxi verdween tussen het groen en was nergens meer te bekennen. Onze taxi ging er dapper achteraan, maar had minder geluk... Al na een paar meter zaten we vast in de modder. De auto ging nog een klein stukje achteruit, maar vooruit was echt niet meer mogelijk. Toen we net voorstelden om met z'n drieën de auto te duwen, dook er achter ons een 'driewielig motorwagentje' op met maar liefst 6 mannen erop! Gelukkig maar, want zelfs met al hun kracht was de auto moeilijk vooruit te krijgen!

En wat een pech! Na een paar meer meter rijden zat de auto alweer vast! Deze keer hebben wij onze krachten uitgeprobeerd, maar helaas zonder succes.. we waren dus heel blij toen de 6 mannen er weer aankwamen om ons voor de tweede keer te helpen. Nu boden ze ons aan om op hun driewielige motorwagentje mee te rijden, want die taxi van ons was helemaal niks. Enthousiast klommen we achterop. 'Wel goed vasthouden' zeiden de mannen nog.. . maar dat hielp ons helemaal niets! Na de eerstvolgende bocht zagen we het al aankomen.. 'die kuil is veel te diep!!' En ja hoor, de wagen verloor zijn evenwicht en viel op zijn kant. Wij met al die 6 mannen midden in de bush!! Gelukkig kantelde de wagen niet op zijn kop en bleef het alleen bij een paar krassen. We hadden even genoeg van alle voertuigen en kozen voor de veiligste variant... lopen! In ieder geval tot we weer terug op de grote weg waren. Daar vonden we ook de meer voor de modder geschikte taxi terug en vertelden we de anderen wat we allemaal hadden meegemaakt.
Na al die avonturen bleek ook nog eens dat de chauffeurs ons niet hadden begrepen en eerst naar Kintampo wilden rijden. Aangezien we niet weer dezelfde weg terug wilden, zijn we daar dus maar heen gegaan. Uiteindelijk was dat ook helemaal niet erg, want.. hier gingen we naar een waterval en konden we alle modder weer van ons afwassen! We mochten namelijk onder de waterval zwemmen!! Een prachtige plek om lekker te genieten en even bij te komen!!

Weer redelijk schoon, stapten we opnieuw de taxi in. Op naar Boabeng! Wel even bij de chauffeurs nagevraagd of we dezelfde weg terug moesten nemen, dat bleek gelukkig niet zo te zijn. Boabeng- Fiema is een apenreservaat. In het reservaat was ook een begraafplaats voor de apen, want de apen worden hier als heilig gezien. De natuur was prachtig. Eeuwen oude enorme bomen stonden langs de paden en overal waren apen te ontdekken. Na het park gingen we snel terug want het zou gaan regenen, waardoor de straten nog slechter zouden worden. Op een paar keer slippen na zijn we goed terug gekomen en hebben we 's avonds gezellig met een drankje na zitten genieten.

Zondagochtend hebben we genoten op het Hand in Hand project, waar we dit weekend sliepen. Dit is een project voor gehandicapte kinderen, opgericht door een Nederlands echtpaar. Op het project wonen 80 gehandicapten en werken 20 stafleden. Daarnaast zijn er prachtige kleine huisjes beschikbaar voor gasten om te overnachten. De gehandicapten werken zelf mee op het project, sommige maken souvenirs die ze verkopen in een winkeltje, anderen helpen mee met de dagelijkse werkzaamheden op het terrein. De betere kinderen helpen de mindere. De sfeer daar was echt geweldig! De kinderen vonden het heerlijk om te knuffelen en te spelen en we mochten ook nog hun kerkdienst meemaken. Wat een feest!! Iedereen zong en danste en had plezier!
'S Middags zijn we weer teruggereden naar Kumasi en hebben het weekend afgesloten met een gezellig etentje in een restaurant.

Twee weken later zijn we weer op reis gegaan! Nu met een deel van de staf van ons project. Op maandagochtend vertrokken we vanuit Kumasi richting Tamale. We hadden twee missies deze week: 11 kinderen terug brengen naar hun families en aanmelden voor school/opleiding. En 50 kinderen opzoeken die al eerder terug waren gebracht om te kijken hoe het met hun gaat. Best een flinke klus als je bedenkt dat ze niet allemaal uit Tamale, maar ook uit alle (afgelegen) dorpjes eromheen komen. We waren benieuwd hoe de staf dit zou aanpakken, waar de kinderen vandaan komen en hoe de families de kinderen zouden ontvangen. Sarah moest helaas nog even geduld hebben, zij was ziek, dus het enige wat zij de eerste 3 dagen gezien heeft is het guesthouse waar we verbleven, terwijl Mareike met de staf op pad ging.

Op maandagmiddag bezochten we meiden in Tamale, die op dat moment allemaal bij hun leerplekken voor kleermaakster aan het werk waren. Het was mooi om te zien hoe enthousiast zij aan het werk waren en hoe blij we werden ontvangen!
Dinsdag gingen we wat verder weg naar verschillende dorpjes een half uurtje uit Tamale vandaan. Wat een ander leven! De meiden die we terugbrachten woonden in 'echte' Afrikaanse hutjes van klei en stro. Iedereen die we tegenkwamen begroetten we met een kleine buiging en de woorden 'Dèseba' (goedemorgen) of 'Anteré' (goedemiddag), waarop in koor met 'Naaaa' werd geantwoord en vervolgens draaiden de rollen om. Het viel me (Mareike) op dat de kinderen hier niet vrolijk 'Obroni!' riepen, maar mij vooral met grote ogen aanstaarden. De kinderen hier hebben misschien zelfs nog nooit een blanke gezien... Samen met de staf kon ik goed om hun reacties lachen. Iets minder om te lachen was het terugbrengen van een meisje waarvan de tante weigerde haar naar school te laten gaan. De staf legde mij uit dat er in het Noorden een gebruik is om de dochter(s) van je broer op te eisen om die mee te laten werken in het huishouden. Als het meisje naar school zou gaan, zou de tante een werkkracht kwijt zijn en dat wilde ze niet. Na een hevige discussie mochten we het meisje weer meenemen als we beloofden haar de volgende dag terug te brengen. Dezelfde avond gingen we naar een andere tante van het meisje, die op ons een heel goede indruk maakte. Het meisje was ondertussen echter zo overstuur dat ze niet bij deze tante durfde te blijven. Uit angst dat haar andere tante haar zou komen opzoeken, besloot ze toch daar te gaan werken. En geen enkel argument van de staf, haar aardige tante of zelfs haar moeder kon haar van haar beslissing afbrengen. Het deed mij pijn dit te zien, omdat het meisje zo overstuur was. Het enige wat ik kon doen was haar omarmen. Het heeft me nog een tijdje bezig gehouden, maar de staf heeft beloofd haar te bezoeken bij de volgende follow-up en dat was een geruststellend idee.
Woensdag vergezelde ik Sarah in het guesthouse. Het was balen dat we niet meekonden, maar gelukkig voelden we ons allebei 's middags stukken beter en konden we even naar buiten!! Onder een grote boom heeft een jongetje ons toen Ghanese verhalen verteld en ons oude Ghanese tradities uitgelegd. Hij kon erg goed vertellen en was bijna niet te stoppen.
Donderdag voelden we ons weer goed en konden we dan eindelijk allebei mee!! Yes! En het was dan ook wel meteen een dag waarop ik (Sarah) mijn achterstand kon inhalen. Zoals iedere ochtend haalden we eerst de meiden op die we terug zouden brengen. Ze sliepen in een simpel huisje in Tamale en elke dag mochten er een paar mee. We begonnen vandaag in Walewale waar we twee scholen bezochten en spraken met de schoolhoofden. Daarna bezochten we twee dorpen in de buurt voor follow- up en reden we nog verder naar het noorden, naar Bolgatanga (bijna tegen de grens van Burkina Faso). Daar bezochten we meiden die voor hairdresser leren. Zoals bij elke follow-up boden ze ons meteen stoelen aan om op te zitten en vulden wij de formulieren in waarop we beschreven hoe het met hen gaat. Weer met z'n zevenen in de pickup (5 op de achterbank!!) reden we vervolgens van Bolgatanga door naar het dorp waar we twee meiden zouden terugbrengen. De meiden moesten ons de weg wijzen, maar herkenden de straten en dorpen onderweg niet. Dus vroegen we de weg aan mensen die we tegenkwamen en kregen steeds hetzelfde antwoord: 'rechtdoor, nog een heel stuk deze weg volgen!!' Als we aan de meiden vroegen hoe ver het nog was, zeiden ze: 'niet ver, niet ver'. Na twee uur rijden geloofden we bijna niet meer dat het dorp nog bestond. Het was inmiddels donker geworden en we reden door de verlaten wildernis. De staf zei dat we ondertussen al zo ongeveer in Togo moesten zijn en hadden dus ook geen idee waar we uit zouden komen. De zuster van de staf was al bang dat er een leeuw uit de bush zou springen, maar één van de mannen verzekerde ons dat hij best een leeuw kon verslaan ;p Nog een uur later was er dan eindelijk een dorp in zicht. Wat een ontvangst!! Er kwam een hele groep mensen op de meiden af om hen welkom te heten. Het was erg fijn te zien dat ze zo goed werden opgenomen. Zeker omdat één van de twee meiden zwanger was en dit natuurlijk een probleem had kunnen zijn. Met een goed gevoel konden we de terugreis aangaan. Nou ja, iedereen was eigenlijk moe en had last van een stijve nek vanwege het hobbelen over de slechte wegen, maar goed, we moesten wel terug, want morgen hadden we ook nog een vol programma. Na een 5 uur durende rit kwamen we om 1 uur 's nachts eindelijk bij het guesthouse aan. Onze tocht had 18 uur geduurd!!! Wat een dag!!
Vrijdag begonnen we na een paar korte uurtjes slaap aan een nieuwe rit. Er was nog één meisje om terug naar huis te brengen. Haar dorp was niet erg ver, maar de weg ernaartoe was wel slecht, dus hobbelden we er met een rustig tempo heen. Het meisje werd goed ontvangen. De school was al uit, maar de directeur woonde een paar huisjes verderop, waar we hem zittend onder een boom aantroffen. Het was een erg vriendelijke man, die echt meedacht om het meisje in een zo goed mogelijke klas te plaatsen.

Daarna bezochten we nog een aantal meiden voor follow-up en waren die avond gelukkig vroeg terug in Tamale. Zo konden we even bijkomen voordat we de volgende ochtend weer naar huis zouden rijden.
Het was een vermoeiende week, maar wel met hele mooie, indrukwekkende en leerzame ervaringen!!


Op het project is het rustig nu de grote groep meiden terug is naar het Noorden. Er wordt volop aan straatwerk gedaan om weer nieuwe kinderen te motiveren naar het project te komen en wij hebben ondertussen de muziektherapie weer opgepakt. In de ochtend nemen we kinderen mee voor individuele muziektherapie en 's middags draaien we muziektherapie-groepen, waarin we aan algemene doelen werken en observeren of er nog meer kinderen baat zouden kunnen hebben bij individuele muziektherapie.
Ook naast het werk zijn we volop bezig. We hebben afgelopen week ons visum verlengt, zijn uren bezig met de was (want ja, dat moet allemaal met de hand ;p), schrijven verslagen voor school en het project, krijgen van iedereen op straat les in Twi, hebben een djembé les gevolgd, gaan nog steeds heerlijk naar het zwembad en hebben gisteren de hele dag bij de kapper doorgebracht, met resultaat!

Aan de lengte van deze blog is wel weer te merken dat we enorm veel meemaken .... Als je dus even niets van ons hoort kun je ervan uitgaan dat we heerlijk aan het genieten zijn en van alles beleven!! Maar natuurlijk zullen we onze ervaringen ook voor jullie blijven opschrijven :D

Lieve groetjes,

Mareike en Sarah